Hawajski Nightskating #7 11.07.2013

Pierwszy Nightskating, w którym miałam okazję uczestniczyć (bo czy 100% przyjemność, to okaże się w dalszej części postu…). Temat hawajski, a więc typowo wakacyjny, dodał sporo koloru i radości.

Trasa

19km – czy to dużo, czy mało? Zależy to chyba od stopnia zaawansowania „rolkarza”. Nie jeżdżąc dość długo, można mieć chwile słabości (u mnie były ok. 9 i 13km), ale trasę ukończyłam z wielką satysfakcją, że się udało. Słyszałam, że były osoby, które jechały któryś raz z rzędu, a dopiero pierwszy raz udaje im się skończyć trasę, więc i radość była jeszcze większa. Warszawskie skrzyżowania zostały zablokowane na średnio 10min, cała trasa była asekurowana przez policję i team (o tym później). Podczas przejazdu dało się odczuć gdzie drogowcy łatali drogę, a gdzie są koleiny, czy nieprzyjemny asfalt z mnóstwem kamyczków, które powodowały wibrację kółek, męczącą nogi. Sam przejazd odbywał się dość płynnie, poza paroma postojami przed większymi skrzyżowaniami z np. torami, gdzie ruch odbywał się o wiele wolniej; które jednym dawały chwilę oddechu, innym zbytnio ostudzały mięśnie. Wśród tłumu dało się wyróżnić bardziej zaawansowanych, często wjeżdżających pomiędzy innych, ale dopóki nie wpadali na nikogo, nie było z tym problemu.

Pomoc w sytuacjach awaryjnych

Wszechobecne podnoszenie rąk – człowiek nie potrafi się czasem połapać, czy chodzi o przejazd przez tory, zrobienie pamiątkowego zdjęcia, sugestia zahamowania, czy oznaczenie czyjegoś upadku… Współuczestnicy w przypadku upadku mojej mamy zareagowali natychmiast podnosząc ręce i ostrzegając tym samym resztę nadjeżdżających – tu wielki plus. Ekipy medyczne są równie aktywne i niby można oczekiwać pomocy, ale… skaleczenie o brudną, zardzewiałą barierkę, krew się leje i gdzie tu poprosić o pomoc w tłumie ponad 2tys. osób? Zapewne należy zatrzymać kogoś z odblaskową kamizelką, hucznie nazwanych teamem(tak mówi logika). Wlatuję w tłum, macham rękoma, krzyczę, wskazuję, NIC. Przebijam się na drugą stronę do kolejnej „kamizelki” i znów nic „należy iść po medyków na lewą stronę”. Ale przecież dopiero co tam byłam! Adrenalina robi swoje, poddaję się. Mija minuta, a tu team, który krzyczy i pogania do szybszej jazdy niczym na zawodach rolkarskich, oj minus… Wpis na facebooku o w/w sytuacji został skrytykowany przez samych administratorów NS „team nie jest od udzielania pomocy, a od zabezpieczania przejazdu”. Bez komentarza.

Reakcje przechodniów

Zdjęcia, mnóstwo zdjęć! Niezależnie czy to zagraniczni turyści, czy zwykli spacerowicze. Kciuki uniesione w górę i bicie braw na końcu trasy, machanie, to naprawdę podnosi na duchu! Tylko nie wszyscy są tacy, spotkałam się z aktem wandalizmu i chamstwa, bo inaczej nie można nazwać wepchnięcia się na uczestniczkę, mówiąc MAM ZIELONE. Drodzy piesi, może trochę cierpliwości? Sama miałam okazję podziwiać poprzednie edycje Nightskating co prawda z okna, ale nigdy nie czułam zniecierpliwienia „kiedy oni sobie pójdą?!”, a popychanie jadących w takim tłumie może skończyć się groźnie. Trochę wyrozumiałości, może nam się śpieszyć (w końcu to ta wielka Warszawa ;)), ale i luz i radość, że coś się tu w ogóle dzieje, powinny być przeważające.

Podsumowanie

Parę nieprzyjemnych sytuacji (hmmm… zapomniałam dodać, że trzymanie się za ręce podczas jazdy w tłumie chyba nie jest najlepszym pomysłem-tu odsyłam na prywatną randkę skoro ktoś 2h bez łapania się za ręce nie wytrzymuje, a co dopiero robienie wężyków z 3 i więcej osób) i tak zostało skutecznie zniwelowane świetną atmosferą, satysfakcją i dumą z samego siebie. Tak duża frekwencja (ponad 2200os.) miłośników rolkowania chyba pokazuje skalę usportowienia Warszawiaków. Na pewno kiedyś jeszcze wezmę udział w NS, dla siebie, dla szczęścia. A apteczkę wezmę ze sobą, tak na wszelki wypadek.

Źródło: fanpage NS (wolałam nie ryzykować strzelania słit foci w tłumie)